Column Jeugvoetbal = politiek

vrijdag 1 mei 2015, 0:00

Jeugdvoetbal = politiek

De mening van de schrijver, hoeft niet automatisch de mening van de voetbalvereniging te zijn. De verantwoordelijkheid ligt dan ook geheel bij de auteur van deze column.

Begin april de natuur komt tot bloei, de bloemen komen uit, de bloesem komt in de bomen, de lammetjes dartelen vrolijk in de wei. Meimaand, grasmaand. Vrolijke tafereeltjes alom. Hoe anders is dit langs de voetbalweiden in deze periode van het jaar. Hier ontwikkelt zich een lelijk, maar boeiend schouwspel. Een schouwspel waar zelfs de politici in Den Haag hoofdschuddend naar kijken.

Een kleine 25 jaar geleden was ik als afgevaardigde van de A-jeugd lid van het jeugdbestuur. Op zich voor die leeftijd (tussen mijn 16 en 18 jaar) interessant om mee te maken, nadat ik vrijwillig aangewezen was door mijn teamgenoten. Maar ook een verschrikking om bij de jaarlijkse elftal indeling aanwezig te zijn. Nu een fors aantal jaren later kom ik hier door mijn leiderschap van eerst twee jaar een F team en nu één jaar een E team weer mee in aanraking. Mijn verwachting was dat, dit soort zaken nu heel anders zouden verlopen. De mens is immers een lerend organisme. Maar helaas lijkt de evolutie aan een aantal mensen voorbij gegaan.

Ik zal u een aantal observaties schetsen van de fictieve L jeugd. Zeg maar de lichting tussen de K jeugd en de M jeugd. Dit op basis van waarneming, verhalen en mails uit de afgelopen drie jaar.

Een moeder is aan het kijken naar het elftal van de L jeugd waarin haar zoontje aan het voetballen is. Opeens kijkt zij verschrikt, als een hertje in de koplampen van de aanstormende auto, naar de overzijde van het veld. Daar ziet zij de vader van een andere speler staan praten met de beoogde trainer van de L1 van volgend seizoen. Op slag is zij de wedstrijd vergeten, ze rent, half struikelend naar de overzijde. Het spookt door haar hoofd, daar wordt gesproken over de elftal indeling, die vader probeert, zijn te dikke zoontje in de L1 te slijmen. Dit mag niet gebeuren. Quasi nonchalant schuift zij aan bij de twee mannen. “Zou het niet leuk zijn als onze drie jongens volgend jaar spelen in één elftal zitten?” zegt ze.

Verder op tussen twee bomen staat ook een groepje ouders. Zij willen graag dat hun zonen bij elkaar blijven dit is immers gezellig voor de ouders en handig voor het carpoolen naar de training. En zeker als men zelf op zaterdag eens lekker uit wil slapen, is het handig dat zoonlief veilig op het voetbalveld komt. Er wordt afgesproken om samen een mail te maken en dit zo bij de coördinator van de elftal indeling voor te leggen, want anders zouden hun zonen wel eens van voetbal af kunnen gaan en dat zou zonde zijn voor de vereniging, staat er bezorgd met een dreigende ondertoon. Of dreigend met een bezorgde ondertoon, zo u wilt.

Thuis op een zolderkamertje zit een bezorgde ouder te googlen naar de spelregels van dat stomme voetbal. Het kan niet bestaan dat zijn zoon net als hij vroeger buiten de boot gaat vallen. O, wat is hij vroeger gepest. Hiervoor wil hij zijn zoon behoeden. Maar ja, zijn zoon is zogezegd geen natuurtalent en de jongens waar hij bij wil horen komen waarschijnlijk allemaal in de L2. Althans volgens de geruchten van de moeder van de spits van de M3, die het niet door mocht vertellen, (maar mondje dicht), dit toch al gehoord had van haar buurvrouw, die weer bevriend was met de vader van de keeper van de L3 van dit jaar. En daarom had hij besloten om dan maar leider van de L2 te worden, zodat zijn zoon bij die populaire jongens kon voetballen. Ondanks zijn afkeer voor voetbal!

Tijdens de informele vergaderingen in de wandelgangen over teamindeling wordt er soms over lastige kinderen gesproken. En over kinderen die niet bij elkaar passen. Ik ben nu drie jaar jeugdleider en één jaar trainer. Dit overigens niet uit mijn nadrukkelijke wens, maar uit een schrijnend tekort aan vrijwilligers. Mijn ervaring is, dat er geen lastige kinderen zijn, er zijn slechts lastige ouders. Als vrijwilliger is het managen van de omgeving, ouders en grootouders lastiger dan het begeleiden van de jongens en meisjes zelf. Kinderen zijn puur, eerlijk en rechtdoorzee. Zij weten niet wat politiek is. Dus zouden ouders een voorbeeld moeten nemen aan hen kinderen, daar valt nog een hoop van te leren. Ik haal enorm veel voldoening uit het begeleiden en wegwijs maken met de voetbalsport van deze jonge gasten.

De ouders cirkelen als aasgieren rond de beleidsmakers binnen het jeugdplan als voetbalmakelaars in de dop. Proberen om het kind onder de juiste voorwaarden (lees vriendjes) in het juiste team te krijgen.

Ook is een veel gehoord argument, onze jongens en meisjes zitten bij elkaar in de klas, dus moeten bij elkaar in het team spelen, dat is beter voor ze. Deze mij onbekende pedagogische informatie ben ik eens gaan checken. Als het daadwerkelijk zo werkt, dan moet het omgekeerd ook zo werken, was mijn redenering. Daarop heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben naar het hoofd van de school van mijn zoon gegaan. Ik heb aangegeven dat hij bij bepaalde kinderen in een voetbalteam zit en dat hij daarom ook bij hen in de klas wil zitten. De verbazing spatte van zijn gezicht en binnen enkele minuten stond ik buiten, met de vraag, waar ik die onzin vandaan haalde!

Door deze pushende werking, wordt van de vereniging geëist om steeds vroeger de elftalindeling bekend te maken. Waarna de tweede ronde van manipulatie en beïnvloeding kan beginnen. Maar dit is niet altijd mogelijk. Om nogmaals de parallel te trekken met school, daar geeft men op het kerstrapport ook nog niet aan in welke klas, kinderen volgend jaar zitten.

Intussen maken de spindokters over uren in de campagne. Vaders en moeders hebben een groot “kies mijn zoon of dochter”-bord voor de kop. De lobby is overal en stopt nooit, op het schoolplein, via gericht afspreken na schooltijd en whatsapp. De beloftes zijn net zoveel waard als in verkiezingstijd. Net als in een wielerwedstrijd wordt steeds een inschatting gemaakt van welk wiel men het best kan kiezen.

En de zonen en dochters zelf. Die voetballen lekker door, rennen achter de bal aan. Winnen een keer, verliezen een keer, leren nieuwe kinderen kennen en genieten. Zij zijn immers geïnteresseerd in voetbal en niet in politiek! Politiek is voor grote mensen!

Corné Verschuuren

Oud-voetballer Zundert 1,2 en 5, ex-jeugdbestuurslid, Leider en trainer van Zundert E4 en trainend lid, maar vooral voetballiefhebber.